مرحوم حضرت ایت الله میلانی از مراجع بزرگ خراسان نقل نمود .چند روز بعد از فوت شیخ عبدالله گلپایگانی شخصی او را در خواب دیده بود که گفته؛ بعد از اینکه مرا دفن کردند .نکیر ومنکر پرونده ای  را باز کردند که طبق فرموده قران همه اعمالم را در ان نوشته بودند.«  وَکُلُّ شَیْءٍ فَعَلُوهُ فِی الزُّبُرِوَکُلُّ صَغِیرٍ وَکَبِیرٍ مُسْتَطَرٌ»«و هر کاری را انجام دادند در نامه‏های اعمالشان ثبت است،و هر کار کوچک و بزرگی نوشته شده است » (سوره قمرایه52)

  گفتند: عبدالله؛ توشه چه داری؟ گفتم :اهل درس وبحث وعلم بودم. گفتند :خوب است اما برای توکافی نیست. گفتم:  واجبات دین مثل نماز و روزه وحج و...وچندین سال نماز شب خواندم.  گفتند کافی نیست. گفتم:  توسل به ائمه علیهم السلام داشتم و چندین بار زیارت انها مشرف شدم.  دوباره خدشه کردند.  انقدر پرسش و سئوال کردند که از جواب دادن خسته و درمانده شدم ولی انها گفتند :خوب است ولی کافی نیست . مانده بودم چه بگویم . سکوت کردم و ناراحت بودم . تا اینکه فرشته ای از قسمت بایگانی اعمال امد و یک لوحی آورد وضمیمه پرونده کرد و  گفت:  عبدالله یک دُرّ گرانبها دارد که در این لوح گذاشتیم.  لوح را باز کرد یک دُرّ دیدم که بسیار می درخشید و  زیر ان اسم مرا نوشته بودند. آن دو فرشته چون دُرّ را دیدند راضی شدند و گفتند :حالا درست شد.  با خوشحالی گفتم :این دُرّ چی بود که شما را راضی کرد؟ گفتند :یادت هست در جوانی به کربلا رفته بودی، یک روز سیدالشهداء را زیارت کردی و از حرم بیرون رفتی  و کودکی روی زمین نشسته بود و پایش فلج بود و نمی توانست راه برود. او را بر دوش گرفتی و تا منزلش رساندی؟ آن کودک یتیم بود و تو نمی دانستی ، وقتی او را بردوش گرفتی، مِهرمشفقانه پدر را در خوداحساس کرد و این دُرّ همان  حس خوش کودک یتیم است که خداوند به تو پاداش داد.

هشدار؛ که  هر ذرّه،  حسابست در  اینجا         دیوان حسابست و کتابست در اینجا

حشرست ونشورست وصراطست وقیامت          میزان، ثوابست  و عقابست در اینجا